Multitalent vraagt abstractie

Ik sprak deze zin uit en ze sprong op van haar stoel…

Advertentietekst?

Oh…. Jammer…

Ze zat in het groepje dat ZomaarZijn volgt, leren je mind te stillen..

Ja…als je zo breed inzetbaar bent, zoveel kan, op welke manier kom je dan vooruit? 

En moet je vooruit? Of gaat het je om de weg..

Zo kwam ik aan dit verhaal:

Ik stond op een ochtend op en realiseerde me hoeveel ik eigenlijk kán.

Ik wilde het ook allemaal dóen.

Ik wilde gaan schilderen, tekenen, en ik wil schrijven en een paar recepten uitproberen en ik had afspraken om via skype te coachen. Ik wilde nog een verslag schrijven van een training, een blog maken en er wachtte ook nog een boek dat ik wilde lezen.

En we hebben zo'n mooie nieuwe Springdag verzonnen....

Ik wilde naar de tennisbaan, de sportschool en mijn vriendinnen zien,

oh ja en ook nog...en ... en...

Ik ervoer ook dankbaarheid in dat moment.

Ik weet inmiddels dat je dit multi-talent een eclecticus noemt. Dat klinkt écht...

Een coachee van me heeft dit ook. Alleen ze is 30 jaar jonger.

Ze kan masseren en healen, visie ontwikkelen met teams, ze kan en kan en kan... en heeft zoveel ideeën.

En dan realiseer ik me dat zeker als we zoveel kunnen en van zoveel houden, we ons niet hoeven te specialiseren.

We zouden er doodongelukkig van worden. We willen graag álles doen, ook al is het niet in de diepte uitontwikkeld. Wij houden van de veelheid, van de samenhang, van de creativiteit om allerlei talenten en kwaliteiten te verbinden.

Maar wat we te leren hebben is 'abstract denken'.

Abstract denken is denken vanuit overzicht en lagen. We dienen de laag erboven te herkennen en erkennen.

Waar doe ik het voor?

Wat wil ik bijdragen?

Waar gaat het me 'eigenlijk' om?

Als we ons realiseren dat alles energie is en elke vorm alleen maar energie is, wat is dan waar we willen aansluiten op die energie?

Als we ons realiseren dat het hele universum is opgebouwd uit relaties en verbindingen, wat is dan wie wij kiezen te zijn in die verbinding? En waar splitsen we ons af?

Het verlangen naar die éénpuntige specialisatie, het verlangen naar resultaat is het verlangen anders te zijn dan je bent.

Pas als je ervaart hoe speciaal je zelf bent, hoe speciaal ikzelf ben, is de weg open om los te komen van die vormen die je allemaal al schept. Speciaal zijn vraagt abstractie, erboven hangen en weten en zien dat het je ergens om te doen is.

Voor mij is dat het vermogen vrijmaken.

Weten en beseffen dat er zoveel meer in mensen zit, in mij zit, dan eruit komt.

Het vraagt de moed ervoor te gaan, onbehouden en onaf..

Zoals Elsie de Brauw in ‘Het uur van de Wolf ‘ laat zien…

En bij mij gebeurde het toen ik gevraagd werd de ramen te beschilderen van de DNB, samen met Vanessa Smith. 

Als je ook wil ontdekken wat jouw vermogen is, dan is het ‘Octaafspel’ een prachtige kans om je volgende stap hierin te ontdekken.

Twee dagen met een kleine groep, een dobbelsteen en een stel kaarten…

En natuurlijk goed gezelschap dat jou jouw ‘speciaal-zijn’ helpt ontdekken.